Ոսկե ցլիկ,1995թվականին Մոկո Հակոբյանի նկարահանած կարճամետրաժ կատակերգությունն է։ «Զահրումար, դավաճան հայվան» արտահայտությունը Արմեն Խոստիկյանի կատարմամբ դարձել է թևավոր:
Դերերում էին
- Գուրգեն Գաբրիելյան-Նաջարյան
- Աշոտ Ներսիսյան – Պողոս
- Մայրանուշ Պարոնիկյան– Վարդ
- Լեոնիդ Դովլաթյան– Ցոլակ
- Վաղինակ Մարգունի– Սուրեն
- Արմեն Խոստիկյան– Մամիկոն
- Գևորգ Չեպչյան– վոլեյբոլիստ
- Ջեմմա Սարիբեկյան– կթվորուհի
- Էդուարդ Աբալյան- Արմո
- Իշխան Ղարիբյան – Գուրգեն
Հին ֆիլմերը ավելի հմայիչ են և գեղեցիկ բառապաշար են օգտագործվել։ Ինչքան նայում ես նայվում է:
Կարճամետրաժ կատակերգություն, որտեղ ցեղական ցլիկին տիրանալը գերխնդիր էր երկու մրցակից կոլտնտեսությունների համար։ Պարզունակ պատմությամբ ֆիլմի ստեղծողներին հաջողվել է վեր հանել խորհրդային գյուղի ոգին ու մտածելակերպը: Գյուղի պատիվն առաջնային է: Կոլխոզի նախագահն անգամ իր բարեկամին և անգամ ժամանակավոր չի տա ցեղական ցուլիկին, որը իր գյուղի հարստությունն է համարվում: Միևնույն ժամանակ նրա կինը, ում հայրական գյուղից է եկել ցուլիկին տրամադրելու խնդրանքը, իր հայրենի գյուղի և իր եղբոր պատիվը բարձր պահելու համար պատրաստ է անգամ ամուսնալուծվել: Անգամ սովորական կթվորուհին է դեմ, որ իրենց ցուլիկին տրամադրեն հարևան գյուղին: Իսկ հայցվոր գյուղի վարորդը կարող է անառողջ ձևանալ կամ անգամ պառկել մեքենայի անիվների տակ, միայն թե ցուլիկին հասցնեն իրենց գյուղ: Գյուղի պատվի հարցը միայն ղեկավարության խնդիրը չէ, սա յուրաքանչյուր անդամի խնդիրն է, բոլորը միասին են պատասխանատու և միասին են հպարտ կամ ամոթով: