Հեղինակ Ժամանակով Կատուն ճոն էր,Շունն էլ գըլխին գըդակ չուներ,Միայն, գիտեմ ոչ՝ որդիանց որդիՃանկել էր մի գառան մորթի:Եկավ մի օր, ձմեռվան մըտին,Կատվի կուշտը տարավ մորթին: Շուն Բարի աջողում, ուստա Փիսո,Գլուխըս մըրսեց, ի սեր աստծո ,Ա՜ռ էս մորթին ու ինձ համարՄի գդակ կարի գըլխիս համար:Վարձիդ համար միամիտ մընա՜,Համա-համա շատ չուշանա: Կատու ―Աչքիս վըրա, քեռի Քուչի.Մի գըդակ ա, հո մի քարք չի.Քու թանկագին խաթեր համարՈւրբաթ օրը համեցեք տար:Փողի մասին ավելորդ ա,Մեր մեջ խոսելն էլ ամոթ ա.Ի՛նչ մեծ բան ա, տո՜, հե՜ր օրհնած,Միա՛յն, միա՛յն մի գդակի վարձ: Հեղինակ Ուրբաթ օրը քեռի Քուչին՝Ուստից առաջ՝ բաց-բաց կուճինԹափ-թափ տալով՝ ծանըր ու մեծ,Ուստա Կատվի շեմքում կանգնեց. Շուն — Ուստեն ո՞ւր ա… փափախս ո՞ւր ա…— Մի քիչ կացի— հրես կերևա: Հղինակ Ուստեն եկավ քուրքը հագին,Շանը տեսավ, բեղի տակինԻրեն-իրեն քիչ փընթփընթացՈւ մուշտարու վըրա թընդաց. Կատու — Ցուրտը տարա՞վ… վա՛հ, տընա՜շեն,Չես թող անում մի շունչ քաշեն.Հեշտ բան հո չի՞, հըլա նոր եմՑըրցամ տըվել, թե որ կարեմ: Շուն — Դե հե՜ր օրհնած, Էտե՜նց ասա,Էդ բարկանալդ Էլ ընչի՞ս ա:Փող եմ տըվել, վախտին կարի,Թե չէ՝ ասա՜ էգուց արի:Համ ասում ես, համ չես կարում,Համ խոսում ես, վըրես գոռում,Հա՜մ, հա՜մ, հա՜մ, հա՜մ,Քանի՞, ա՜խպեր, գընամ ու գամ…Ասավ Քուչին ու նեղացածՎերադարձավ գըլուխը բաց: Հեղինակ Մին էլ եկավ, դարձյալ չըկար.Էս անգամը դիպան իրար,Էլ անպատիվ, անկարգ խոսքեր,Էլ հին ու նո՛ր, էլ հեր ու մե՛ր,Էլ գող Փիսո՛, էլ քաչալ Շո՛ւն…Բանը հասավ դիվանբաշուն:Շունը մինչև գընաց, եկավ,Ուստա Կատուն կոտըրն ընկա:Գըլուխն առավ ու մի գիշեր,Հայդե՛, կորավ, էն կորչիլն էր… Էն օրվանից մինչև օրս էլՇունն էս բանը չի մոռացել.Մըտքում հլա դեռ պահում ա,Որտեղ կատվին պատահում ա,Վեր ա թըռչում, վըրա վազում,Իրեն մորթին ետ ա ուզում.Իսկ սևերես Կատուն հանկարծԵտ ա դառնամ ու բարկացածՓըշտացնում ա. մըթամ նոր եմՑըրցամ տըվել, թե որ կարեմ: Հովհաննես Թումանյան